ŚÖF

ŚÖF s. n., m. (pl. ŚYF, dim. ŚYFŁA)

owca: Śłöf, mȧj kyndła, śłöf / S’wȧt ym gatła ȧ śöf. ‘Śpij, moje dzieciątko, śpij / Pasie się w ogródku owca.’; Dy Giöeroln hita jyśter hefa śyf yn gybjygja, yta gyt’s oder śun wo ȧmöł wingjer łoüt, wo zy weła dos maha. ‘Górale pasali dawniej dużo owiec w górach, ale teraz jest coraz mniej ludzi, którzy chcą to robić.’

Rodzaju męskiego (m.) się używa w znaczeniu ‘samiec owcy’, w znaczeniu ogólnym ‘owca’ używa się rodzaju nijakiego (n.).

Zob. też: → BARÜŚ, → BÖK