EK

EK s. f. (pl. EKJA, dim. EKLA)

1. kąt: Zej roüma diöt ni ny uf: y ider ek hon zy śpynwywa! ‘Nigdy tam nie sprzątają: w każdym kącie mają pajęczynę!’; Dy drȧjek höt ny nok drȧj ekja, ok oü drȧj zȧjta. ‘Trójkąt ma nie tylko trzy kąty, lecz także trzy boki.’

2. róg: Trafwer yns ufer ek? ‘Spotkamy się na rogu?’

3. krawędź, kant: Dy ekja fun śtüfa zȧjn ȧzu śiöef, do’ȧ kon diöt łȧjht s’fał cyrȧjsa. ‘Kanty schodów są tak ostre, że można sobie na nich łatwo przeciąć skórę.’

Zob. też: → DRȦJEK, → FJYREK, → WYNKL