𝐊𝐨́ł / 𝐒'𝐟𝐨̈ł

𝐒'𝐟𝐨̈ł

Dy Wymysiöejyn wün rȧjh ȧn zy kunda byhend tehnyśy nojyśy kȧjta uf Wymysoü brengja, oder miöehjys gycojg, wo zy bynöcta, wiöe ganc gywynłik. Der föł, dos hȧst ȧ höka myter śpyc, ogyśłiöen myt ȧjza, miöehysmöł gyśnyct, wiöe cy ferśidnikja zaha gybroüht. Zy mahta mytum łehjyn undyn rogoća cym hedjera oba cym ȧjśłiöen fun zoüłihła bym coün. Ym mȧsta kymt’ȧ oder für, wen’ȧ śtüdjyt fum arpułzeca - ȧ hüłf byr at, do zy ging fejł łȧjhter, wi bym zeca fun zecarpułn mytum hiöela.

​

________________________________________________________________________________________

𝐊𝐨́ł

Choć zamożność pozwalała Wilamowianom na dość szybkie wprowadzanie nowinek technicznych, niektóre typowe dla nich narzędzia są bardzo proste. Kół, czyli drąg o końcówce okutej metalem, czasem rzeźbiony, miał wiele zastosowań. Służył do robienia dziur pod “rogocze” do suszenia siana czy wbijania plików pod ogrodzenie. Najczęściej jednak kojarzony jest z sadzeniem ziemniaków - za jego sprawą praca szła o wiele szybciej niż przy posługiwaniu się przy sadzeniu “sadzoków” kopaczką.